The Literary Bumpkin's Blog

mourning clouds rain sunk deepest 'tis a valentine storm

Keep my heart poor As beggar that bends his knees and pleas for grace before Thy glorious door For if only in our distress We could prize Thee better then to hug the ashes of our ruins but love Thee more--- than to feast upon our wealth and forget Thee, Lord.

Sa pag-idlip ng araw Mula sa bigat ng dinaraan Pagkawala ko’y Balikat ko sa bawat minutong paghakbang Pinalampas ng taon mapanglaw na himig ng aking mga nota Pagkataon ko’y sampal sa pagtalaga ng aking tunay na musika Hanggang sa pagkaway at pamaalam ng Septyembre Batid ko ang liwayway ng sampong araw ng Octobre: Dama ko ang labis na pagsinta Galak at saya . . . Sa wakas di na ako mag-iisa! :’( Dinalaw ng pag-ibig mo kanlungan ng lungkot sa damdamin ko. Buhay . . . sa pintuan ay nagbukas tila nakalimutan ko ang pagdalaw ng undas Dumating ang Disyembre malungkot na karaawan; di mo ko binate sa harap ng karamihan Muling binalikan Pangamba ng nakaraan. Ako’y sobrang nasaktan. . . Gayunma’y mahal pa rin kita kahit sa paglimot mo sa Enero Sinulatan ng tula sa labis na pagkabalisa: “Di mo namalayang sa paggising mo’y  palubog na ako  kaya ‘tong hiram na liwanag ko’y babalik ko na sayo nang magkagayo’y  pagkabukas o ngayon ‘tong pang-apat na